Dat het stepwereldje best wat bijzonder is, hoef ik niet te vertellen aan wie mijn stepbelevenissen een beetje volgt. Meest interessant is misschien wel, dat er eigenlijk twee stepwerelden volledig naast elkaar bestaan. De wereld van de ‘kickbikes’, de steps met een groot wiel voor en een klein wiel achter, of zelfs twee grote wielen. En de Friese stepwereld, die de oorspronkelijke en inmiddels klassieke step met twee kleine wielen in ere heeft gehouden. Steps die er nog uitzien als kinderspeelgoed, maar vergis je niet. De rijders hiervan rijden op hun kleine wielen steps jaarlijks met Pinksteren de Elfstedentocht – en dat is maar liefst 230 km…Organisator van dit evenement is de Bolswarder Stepvereniging, en de mensen vanuit deze vereniging komt de eer toe om ter gelegenheid van Serious Request de beide stepwerelden bij elkaar te hebben gebracht. Robert Witteveen en Frans van der Net initieerden een steptocht van Bolsward naar het Glazen Huis in Apeldoorn, 130 km steppen ten behoeve van het goede doel. In de winter, wat toch een iets andere dimensie geeft dan de weersomstandigheden die je doorgaans rond Pinksteren hebt. Op 23 december, dus dicht tegen de kortste dag van het jaar aan. Zonsopgang kwart voor negen ’s ochtends, zonsondergang half vijf ’s middags.
Zaterdagochtend rond half acht verzamelen bij Hotel Groene Weide in Bolsward. Mee te nemen spullen in de volgauto’s laden, een kop koffie of thee, een groepsfoto en strak rond acht uur ‘op step’. In het donker, dus allemaal met licht aan; veel rijders ook met goed zichtbare kleding. Het donker maakt de navigatie slecht afleesbaar, dus al snel verrijden we ons en belanden we in Sneek, in plaats van via Folsgare en Oosthem naar IJlst te rijden. Van IJlst naar Hommerts rijden we vervolgens bij Heeg langs, in plaats van over Jutrijp. Nog een paar extra kilometers. Het doet aan de goede stemming in de groep geen afbreuk en wat doen uiteindelijk een paar kilometer extra hier of daar toe aan het totaal dat we willen rijden…Het weer? Eigenlijk best heel prima, eind december in aanmerking nemend. Het grootste deel van de tocht rond de 5 graden, gemiddeld uiteindelijk goed 6 graden – en dus niet glad. Droog ook, maar na een natte nacht en dus starten we op natte wegen. Dat maakt het toch altijd wat glibberig en vraagt behoedzaamheid. Bij de eerste plassen op het wegdek ben ik blij dat ik uiteindelijk voor m’n ‘waterdichte’ sokken gekozen heb; ik stond in dubio…Overigens, maak je geen illusies over die temperatuur. Een gemiddelde van 6 graden mag voor rond de Kerst heel gunstig zijn, maar wij zijn 10 uur onderweg en dus buiten. Al die tijd, de stop in Kampen uitgesloten, moet je lijf dus energie verbranden om je lichaamstemperatuur op 36 graden te houden. En daarnaast dan je energieverbruik voor het steppen. Dat geeft een enorme verbranding, en betekent dat je onderweg flink moet eten om ‘bij te tanken’. Daarin is meer dan voortreffelijk voorzien, de verzorging is uitstekend! Eten (suikers!) in overvloed, drinken idem, en ‘service with a smile’.
De eerste 10 km zit de gang er aardig in, en rijden we zo’n 17 kmh. Daarna volgen 10 km wat kalmer aan, zo rond de 14 kmh ofzo. Het is het beeld van de tocht, die een ‘richtsnelheid’ heeft van 15 kmh. Voor de meeste van de deelnemende Friese steppers is dat een behoorlijk tempo, voor de deelnemende ‘kickbikers’ is dat echt langzaam. Dat vergt dus een 130 km lang op elkaar afstemmen en daarin samen een weg vinden. Zet je 15 ‘kickbikers’ bij elkaar, dan wordt die afstemming wel een dingetje. Ieder heeft zo z’n voorkeurstempo en vind daarin dan maar eens een gezamenlijke modus. Met een mix van 50% Friese steppers en 50% ‘kickbikers’ verloopt die afstemming een stuk soepeler. Iedereen begrijpt dat de rijders op hun Friese kleine wieltjes steps beduidend harder moeten werken dan wij om tempo te maken. Wat hen de ware atleten maakt…Aan de andere kant waarschuwde mijn fietservaren collega Joop me tevoren al, dat ik het met 130 km steeds onder m’n tempo rijden zwaar zou krijgen. En inderdaad, zeker de hellingen op in een lager tempo dan je eigen is loeizwaar. Vanaf halverwege Lemmer – Kampen schakelden we dan ook over op een ‘systeem’ van niet meer voortdurend in één groep rijden, maar ook stukken waarin een deel van de groep wat vlotter doorreed om vervolgens het andere deel van de groep op te wachten. Overigens reden niet alleen tempobeul Frans maar ook stepnewbee Bouke veelvuldig met hun kleine wieltjes steps met de snellere groep mee…
In Lemmer hadden we onze eerste echte stop, in Kampen de tweede. Die tweede was de lunchpauze en daarmee best lang. Vanaf Kampen nog ‘maar’ een kleine 50 km te gaan, en je zou denken dat na de lunch de energie er weer goed in zit. Dat is ook zo, maar het ‘Lange Eind’, een 7 km lange rechte streep tussen Kampen en de Zuiderzeestraatweg bij Wezep, hebben we eerst nog te gaan. En dat stuk is killing, want altijd wind tegen en geen enkele beschutting. Wie slepen ons als voorrijders het Lange Eind over? Diana en Marieke, girlpower dus! Sowieso is de verdeling dames – heren in de groep mooi evenwichtig, en alle damesrijders laten zien voor geen enkele van de meerijdende mannen onder te doen.Vanaf in de buurt van Wezep gaan we richting bossen, een vurige wens van Bouke. Maar voor we echt het bos in gaan, eerst nog even de Knobbel over bij ’t Harde. Vanaf daar is het ‘alleen maar uitrijden tot Apeldoorn’, zo heb ik geschetst. Dat blijkt een kleine misvatting, want anders dan ik veronderstelde rijden we niet van ’t Harde door naar Epe om dan langs de doorgaande weg naar Apeldoorn te rijden. We gaan dwars door het bos…
Uiteindelijk rijden we zo’n 15 km door een stikdonker bos, langs idem donkere heidevelden, om uiteindelijk bij Wiesel/Wenum weer in de bewoonde wereld te komen. Voor mij is dit het hoogtepunt van de tocht, ik vind het werkelijk fantastisch. We rijden over goed verharde fietspaden langs zandwegen, alleen bij het licht van onze eigen lampen. Het is doodstil, maar zo nu en dan hoor je ergens van opzij dieren. We zijn inmiddels in het stadium dat er weinig meer gesproken wordt, iedereen heeft alle energie nodig om in Apeldoorn te komen.Vanaf het moment dat we het bos ingaan zijn we ons begeleidingsteam kwijt, de auto’s kunnen onze route niet volgen. Ons terugvinden blijkt ondoenlijk, en dus besluit het verzorgingsteam ons in Apeldoorn op te wachten. Gelukkig hebben we de laatste 25 km geen pechgevallen. Sowieso best bijzonder, 130 km met 15 steps en maar éénmaal een lekke band, verder niets.
Aangekomen in Apeldoorn blijkt met de steps bij het Glazen Huis komen een illusie. Op een paar honderd meter van de Apeldoornse markt wordt alle fietsverkeer, en dus ook onze steps, geweerd. Hier besluit het deel van de groep dat op eigen gelegenheid naar huis reist te vertrekken. De mensen die teruggaan naar Bolsward, waaronder ik, besluiten de steps naar de begeleidingswagens te brengen en daar in de aanhanger te stallen, om daarna terug te lopen naar het Glazen Huis. Er wordt een leuke foto van ons team gemaakt, en initiator Robert wordt geïnterviewd voor de lokale omroep.Onderhand zijn we best koud geworden, vermoeidheid en honger eisen hun tol. Naar de auto’s dus en terug naar Bolsward. Bij Heerde-Zuid – of all places – eraf voor de McDonalds. Ik moet eerlijk zeggen, als je moe bent en veel honger hebt, is dat wel een van de betere gelegenheden. Razendsnel hebben we allemaal onze bestelling en met het eten merk ik weer op temperatuur te komen. Erg lekker, dat laatste dan vooral.
Kwart voor elf zijn we terug in Bolsward. Spullen uitpakken en afscheid nemen, en even na elven ben ik terug in m’n B&B. Het liefst zou ik direct op m’n bed zijn gaan liggen, maar eerst douchen was zeker geen overbodige luxe. Sterker nog, ik besluit dat het meest handig is om me staande in het bad van m’n schoenen en kleding te ontdoen. Zo voorkom ik dat de modder overal belandt, en met het douchen spoelt het wel weer weg…
Twee stepwerelden die samenkomen in een goede doelentocht. Echt bijzonder, en dan zo’n mooie tocht in goede harmonie met elkaar rijden. Van alle stepbelevenissen die ik tot nu toe heb meegemaakt, was dit met afstand de meest bijzondere.
